Tiramisù

Τιραμισού σημαίνει pick me up, ανέβασέ με. Προέρχεται από τη διάλεκτο του Τρεβίζο, «Tireme su», που ιταλοποιήθηκε σε Tiramisù.

Η συνταγή για τιραμισού δεν υπάρχει στα βιβλία μαγειρικής πριν από τη δεκαετία του 1960 και άρα δεν είναι μία παλιά παραδοσιακή συνταγή, αλλά μια πρόσφατη εφεύρεση. Έκανε την πρώτη της εμφάνιση σε έντυπη μορφή στα ιταλικά το 1980, και στα αγγλικά το 1982.

Υπάρχει μία φήμη ότι ήταν γλυκό που σέρβιραν σε οίκους ανοχής τον 19ο αιώνα, για να αναζωογονήσει τους εξαντλημένους πελάτες μέσα στα λεγόμενα καζίνο.

Πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από βαριές και πολλαπλές σεξουαλικές συνεδρίες για να… τους ανεβάζει και να “ανεβαίνει” και η είσπραξη, γκουχ γκουχ. ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ! Σκεφτείτε το σαν ένα φυσικό Viagra του 19ου αιώνα ξέρω γω ή τελοσπάντων αυτό πιστεύαν εκείνοι! Μάλλον ήταν placebo effect…

Όταν πέθανε ο εστιάτορας Ado Campeol όμως το 2021, ανέφεραν ότι εφευρέθηκε στο εστιατόριό του Le Beccherie στο Τρεβίζο στις 24 Δεκεμβρίου 1969, από τη σύζυγό του Alba di Pillo  και τον σεφ ζαχαροπλαστείου Roberto Linguanotto. Το πιάτο προστέθηκε στο μενού του το 1972.

Πιστεύω αυτό είναι πιο λογικό, και το ονόμασαν έτσι λόγω του εσπρέσσο όπου μουλιάζουν τα savoiardi, αλλά οι πικάντικες φήμες είναι αυτές που μένουν.

Το ορίτζιναλ τιραμισού περιέχει πολύ λίγα συστατικά.

Savoiardi,  κρόκους αυγών, ζάχαρη, καφέ, τυρί μασκαρπόνε και σκόνη κακάο.

That’s it! Ούτε σαντιγί, ούτε cream cheese, ούτε παντεσπάνι.

Ούτε καν κάποιο αλκοόλ, αλλά οκ, αυτό υπάρχει σε κάποιες παραλλαγές.

Μια κοινή παραλλαγή του γλυκού περιλαμβάνει το μούσκεμα των savoiardi σε γλυκό κρασί Marsala ή και λικέρ καφέ, αλλά αυτό δεν αναφέρεται στην αρχική συνταγή.

Όπως ξέρετε δε βάζω τυρί σε καμία συνταγή. Το θεωρω πολύ εθιστικό, και είναι ένα από τα μόνα τρόφιμα στα οποία δε γίνεται αντικατάσταση.

Εκτός αυτού, η χρήση  τυριού σε ζύμες πιο γενικά μου φαίνεται γελοίο, και θεωρώ είναι η εύκολη λύση για όποιον δεν έχει ιδέα από μαγειρική χημεία. Ναι, το είπα. *Drop Mic.

Αποφάσισα όμως ότι κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του, και αυτό εδώ το γλυκό είναι μία από αυτές για μένα, γιατί είναι ένα ποίημα. Είναι ποίημα επειδή οι γεύσεις του είναι απλές και καθαρές και δεν έχει τίποτα το δήθεν. Μπορεί να κάνω κι άλλη εξαίρεση στο μέλλον βέβαια, αλλά και τότε θα έχω λόγο.

Δεν έχω αλλάξει κάτι στη συνταγή, ίσως αναλογίες των συστατικών και τρόπο εκτέλεσης.

Δε μου αρέσει να είναι στεγνά τα savoiardi, θέλω να έχουν πολύ καφέ.

Ακριβώς επειδή θέλω να είναι φουλ μουλιασμένα στον καφέ, ήταν πολύ σημαντικό για μένα η συνταγή για τα savoiardi να είναι σωστή, και να μην γίνουν σούπα με τον καφέ. Να είναι μουλιασμένα στον καφέ, αλλά να κρατάνε το σχήμα τους.

Θέλω επίσης, να κόβεται κομμάτι από το γλυκό, αλλά θέλω, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, το γλυκό να… υποκύπτει στην βαρύτητα. Δε θέλω να κόβεται σαν τούρτα.

Αυτά τα μικρά πραγματα έχουν σημασία για μένα, νομίζω τα πέτυχα εδώ,

Έχει και βίντεο να το δείτε! Όσο για μάκρος, έχει τόσο λίπος το μασκαρπόνε που φτάνει κέτο μάκρος. Βuon appetito!