Krachel, Μαροκινό γλυκό ψωμί με σουσάμι, μαραθόσπορο και νερό από άνθη πορτοκαλιάς

Μαζευτείτε, έχει ψωμί η υπόθεση, κυριολεκτικά. Αξίζει λίγο μπλα μπλα το 
Μαρόκο, να ξέρετε τι τρώτε και γιατί είναι έτσι αυτό που τρώτε.

Αν βαριέστε, δεν με νοιάζει ιδιαίτερα, ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΣΑΣ.

Πάμε λοιπόν!

Το Μαρόκο είναι ένα συναρπαστικο μέρος! Σε μια από τις εμπνευσμένες και διορατικές ομιλίες του, ο βασιλιάς Χασάν Β’ περιέγραψε το Μαρόκο ως ένα μεγάλο δέντρο με τις ρίζες του βαθιά θαμμένες στην Αφρική, τον κορμό του στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο και τα κλαδιά του στην Ευρώπη.

Η χώρα είναι, λοιπόν, η πύλη της Ευρώπης προς την Αφρική και το αντίστροφο.

Η τέχνη της μαροκινής κουζίνας είναι μια κουλτούρα φαγητού, ποτού, φιλοξενίας και καθρεφτίζει ακριβώς αυτό που είπε ο βασιλιάς Χασάν Β΄. Είναι ένα αμάλγαμα πολιτισμών, κουλτούρας, εθίμων, θρησκειών, ένα μέρος που έχει χιλιάδες διαφορετικές επιρροές που φτιάχνουν κάτι εντελώς καινούργιο, με δική του ταυτότητα. Το βρίσκω τόσο υπέροχο αυτό! 

Οι γαστρονομικές γεύσεις του είναι δυνατές και πικάντικες, με φρέσκα και αποξηραμένα φρούτα και λαχανικά, άφθονα μπαχαρικά, μέλι, ξηρούς καρπούς, βούτυρο και  πλούσια γλυκά για αντίθεση. Χρώματα, αρώματα, γεύσεις, όλα αυτά σου τραβάνε την προσοχή και σε μαγνητίζουν.

Το Μαρόκο βρίσκεται στη βορειοδυτική γωνία της Αφρικής και, όπως είπα, μας παρουσιάζει μία κουζίνα με ποικίλες επιρροές  από όσους πέρασαν από την χώρα. Και αυτοί είναι πολλοι!

Βρίσκεται στην ακτή της Μεσογείου, έτσι τα ψάρια και θαλασσινά είναι άφθονα στην μαγειρική τους αλλά τα γεύματα είναι κυρίως χτισμένα γύρω από αρνί ή πουλερικά. Κάθε γεύμα συνοδεύεται από ένα λεπτό,  στρογγυλό μαροκινό ψωμί. Το γλυκό τσάι μέντας ολοκληρώνει το κάθε μαροκινό γεύμα χωρίς εξαιρεση.

Τα τοπικά φρούτα και λαχανικά περιλαμβάνουν πορτοκάλια, πεπόνια, ντομάτες, γλυκές και καυτερές πιπεριές, πατάτες, λεμόνια, οι ελιές, τα σύκα, οι χουρμάδες και τα αμύγδαλα. Ποια υπήρχαν και ποια ήρθαν με τις φυλές που επισκεύθηκαν τη χώρα; Τα έφεραν ή απλα τα έκαναν μόδα και έγιναν μέρος της γαστρονομικής κουλτούρας;

Το εθνικό πιάτο, το Tajine, είναι ένα στιφάδο αρνιού ή πουλερικών μαγειρεμένο με αμύγδαλα, βραστά αυγά, δαμάσκηνα, λεμόνια, ντομάτες και άλλα λαχανικά. #

Το πιάτο πήρε το όνομά του από το χαρακτηριστικό πήλινο πιάτο με πάνω μέρος σε σχήμα κώνου στο οποίο ψήνεται και σερβίρεται. Δουλεύεται σαν γάστρα.Ένα άλλο βασικό μαροκινό πιάτο είναι το κουσκούς.

Οι κάτοικοι της περιοχής, οι έμποροι λόγω τοποθεσίας, εισβολείς – Φοίνικες, οι Καρχηδόνιοι και οι Ρωμαίοι – μετανάστες και αποικιστές, έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους στην ανάπτυξη της τοπικής κουλτούρας και των διατροφικών συνηθειών.

Ο καθένας έφερε νέα συστατικά, τεχνικές μαγειρικής και πολιτισμούς που παραμένουν και χαρακτηρίζουν την Μαροκινή κουζίνα σήμερα.

Οι πρώτοι γνωστοί κάτοικοι ήταν νομάδες Βέρβεροι που εκμεταλλεύτηκαν τα τοπικά προϊόντα και συνδύασαν ελιές, σύκα και χουρμάδες όταν ετοίμαζαν αρνί και πουλερικά, ανακατεύοντας τα πάντα σε μια κατσαρόλα για υπέροχα μαγειρευτά. Θυμίζει λίγο το αδειάζω το ντουλάπι ας πούμε, μαγειρεύω ότι βρίσκω, ότι έχει η περιοχή.

Οι Άραβες εισέβαλαν το Μαρόκο τον 7ο αιώνα, έφεραν νέα ψωμιά, δημητριακά και μπαχαρικά, τις γλυκόξινες γεύσεις. Το κύμινο, η  κανέλα, το τζίντζερ, ο γλυκάνισος και το μυρωδάτο σαφράν, τα προσέθεσαν αυτοί στην γαστρονομική κληρονομιά της χώρας.

Όταν οι Μαυριτανοί έφτασαν στο Γιβραλτάρ από την Ανδαλουσία τον 15ο αιώνα, εισήγαγαν νέες ποικιλίες ελιών, πορτοκαλιών και λεμονιών. Όλα αυτά τα βρίσκοθμε σήμερα στα πιάτα τους.

Οι Εβραίοι Μαυριτανοί άφησαν τη σφραγίδα τους στην περιοχή με τις τεχνικές συντήρησης τους, πχ στα λεμόνια τουρσί που είναι στανταρτ στην κουζίνα τους. Είναι πραγματικά υπέροχα τα λεμόνια αυτά!

Με λίγα λόγια, ήρθαν, βρήκαν άφθονα λεμόνια, και συνέχισαν την εξέλιξη αυτού του φρούτου που κάποιος άλλος έφερε στη χώρα πριν από αυτούς. Fascinating! Τίποτα δεν μένει στάσιμο!

Τα σουβλάκια, γνωστά ως κεμπάπ, τα έφεραν μαζί τους οι Οθωμανοί εισβολείς κατά την κατάκτηση του 16ου αιώνα. Ήταν επίσης υπεύθυνοι για τον μπακλαβά και το γιαούρτι, και για την αύξηση της δημοτικότητας του αρνιού. Όπως λογικά έγινε και στη χώρα μας.

Μην ξεχνάμε και την Γαλλία!

Αν και ο αποικισμός τους στην περιοχή τον 20ο αιώνα ήταν σύντομος σε σύγκριση με αυτόν άλλων αυτοκρατοριών, η γαλλική κουζίνα και κουλτούρα εξακολουθούν να βρίσκονται στη μαροκινή καθημερινότητα, όπως η αγάπη για το coffee culture, τα αρτοσκευάσματα, ακόμη και το κρασί.

Και κάπου εδώ μπαίνει και αυτό το γλυκό ψωμάκι στο παιχνίδι της γαστρονομικής κληρονομιάς του Μαρόκο. Μία κλασσική γαλλικη συνταγή ζύμης brioche με αρώματα άσχετα με την γαλλικη κουζίνα, από αλλού φερμένα,  ενώθηκαν στο Μαρόκο σε αυτό το ψωμάκι και τελικά έγινε ένα κλασσικό κομμάτι της γαστρονομικής ιστορίας της χώρας.

Μου φαινεται τόσο συναρπαστική η εξέλιξη της κάθε κουζίνας και το πόσο συνδεδεμένες είναι όλες οι χώρες μεταξύ τους.

Σε αυτά εδώ, συνήθως βάζουν γλυκάνισο και όχι μαραθόσπορο.  Τα κάνω συμβατικά από το 2004, και μάλλον ήταν εξευγενισμένη η συνταγή μου και είχε μαραθόσπορο. Όμως, ενώ έχει παρόμοια γεύση με τον γλυκάνισο, είναι πιο απαλή σαν γεύση και άρωμα και ταιριάζει καλύτερα.

Δεν κάνουν ένα μεγάλο ψωμί, αλλά η αλήθεια είναι μου αρέσει καλύτερα από τα ψωμάκια.

Δεν έχει ξηρούς καρπούς αυτή η συνταγή μόνο αμύγδαλο για ντεκόρ, και γίνεται και χωρίς γαλακτοκομικά! Προφανώς την έχω πειράξει και εγώ στα μπαχαρικά. αλλά και η κέτο εκδοχή, εξέλιξη δεν είναι;

Είναι το τέλειο ψωμάκι. Γίνεται και χωρίς γαλακτοκομικά, η ζύμη δεν έχει ούτε ξηρούς καρπούς, ούτε σπόρους αν δεν θέλετε να βάλετε το σουσάμι.

…Και επίσης, τώρα ξέρετε και λίγα για το φαγητό στο Μαρόκο  για όταν πάτε!

Shahiat tayib! Καλή όρεξη κοινώς!